Lubimy być razem!

Główkowałyśmy dobrych kilka miesięcy, co zrobić, aby spotkać się na żywo. Dwa ostatnie Ogólnopolskie Fora Dziekanatów odbyły się zdalnie, a przecież wiemy, że w czasach przedpandemicznych ważnym ich elementem były spotkania – możliwość porozmawiania, wymiany informacji, czy uśmiechu podczas przerwy. I wówczas to Ania Stoczkiewicz powiedziała: „Przecież Politechnika Warszawska ma swoje ośrodki wypoczynkowe. Być może uda się nam zorganizować tam seminarium”. W ten sposób, dzięki uprzejmości Władz Politechniki Warszawskiej, spędziliśmy koniec marca w Sarbinowie na seminarium pt. „Sprawny dziekanat”.

Seminarium było przygotowane bezbłędnie i dopracowane do najmniejszego szczegółu. Przedstawiciele różnych uczelni mogli zaprezentować rozwiązania stosowane w swojej pracy, uczestnicy otrzymali wycyzelowane materiały seminaryjne, spotkania wieczorne przebiegały w miłej atmosferze – tradycyjnie z elementami tanecznymi. Podczas sesji panelowych sala była pełna, a pytania (i odpowiedzi) zadawane były jeszcze w kuluarach. Seminarium uświetnił także dyr. Marcin Czaja odpowiadając na nasze pytania dotyczące szkolnictwa wyższego i jak zwykle przekazując uczestnikom kilka świeżych wiadomości na temat planowanych zmian.

Niezależnie od walorów merytorycznych, które były nie do podważenia, moją podstawową refleksję z tego seminarium zawarłam w tytule. Oto w Sarbinowie spotkały się osoby, które lubią ze sobą być. W spolaryzowanym i trudnym świecie wokół taka wspólnota ma znaczenie kapitalne. Niektórzy znają się ze swoich wydziałów (przyjeżdżało niekiedy po kilka osób z jednej jednostki), niektórzy z widzenia, ale chyba każdy z uczestników poznał kogoś nowego, nawiązał nową relację, omówił jakieś zagadnienie, czy wspólnie się roześmiał. Na sali, gdzie wydawano posiłki było gwarno, jak na obozie harcerskim. Nikt nie siedział sam. Niektóre grupy były stałe, natomiast inne zmieniały swój skład. Niektórzy dobierali się w podgrupy kierując się regionem (pozdrawiam uczelnie podlaskie), inni specyfiką (pozdrawiam uczelnie techniczne), a trzon stanowili pracownicy Politechniki Warszawskiej – gospodarze seminarium – którzy integrowali się ze wszystkimi.

W pamięci utkwiło mi w szczególności ostatnie wystąpienie dotyczące UFD PW. Prorektor ds. Studiów prof. dr hab. inż. arch. Jan Słyk oraz kierownicy i pracownicy działów współpracujących z UFD PW opowiadali o tym, jak funkcjonuje UFD PW i jak wygląda ich wspólna praca. Brzmiało to bardzo autentycznie i jestem przekonana, że faktycznie każdy od swojej strony stara się, aby innym działom pracowało się lepiej, realizując w ten sposób wspólnie cele strategiczne i operacyjnej uczelni – rozwijając ją i ulepszając.

Gratuluję Zespołowi Politechniki Warszawskiej – UFD PW i jego Szefowej – Ani Stoczkiewicz. Swoją pracą już zainspirowaliście UFD Politechniki Białostockiej. A seminarium w Sarbinowie daliście nam szansę na powrót do normalności i zacieśnienie relacji z ludźmi, którzy zajmują się podobnymi sprawami i lubią ze sobą przebywać. Ze strony SFD mam nadzieję, że to pierwsze po zniesieniu obostrzeń, ale nie ostatnie seminarium wyjazdowe (pozdrawiam Białystok i Wrocław ;)).